Ik ben zand, kind van de aarde, ziel van de wildernis. Geboren in de stilte van de woestijn, gekoesterd door rivieren, en geslepen door de zee, ben ik getuige van eeuwen, drager van werelden. Ik heb continenten gevormd, stranden omarmd, en nu word ik geroepen om de fundering te zijn van jullie toekomst.
Eens vrij, zweefde ik met de wind, rustte ik waar de natuur mij leidde. Maar nu, ontheemd en gevangen, lig ik hier in de haven, klaar om de last van een nieuwe wereld op mijn schouders te dragen. Fluisterend geef ik een waarschuwing: zonder visie, zonder zorg, transformeer ik. Van steun tot valstrik, van zand tot drijfzand, waar alle ambities geruisloos worden verslonden.
De tijd waarin ik, ongehinderd, kon rusten in de schoot van de natuur is voorbij. De mensheid heeft mij opgeëist, mijn lot verweven met hun steden. Zij zien mij als een onuitputtelijke bron, onwetend dat hun voetstappen over mij niet verdwijnen. De realiteit van mijn bestaan onthult een ongemakkelijke waarheid: ik ben niet oneindig.
Met elke korrel die uit mijn thuis wordt gehaald, wordt de aarde littekens toegebracht. Rivieren verliezen hun bedding, stranden hun bescherming. De handen die mij verplaatsen, voelen dat zij dansen op grond dat wegzinkt. Want terwijl zij een zandkasteel bouwen, eist de natuur haar tol, een waarschuwing die in de wind verloren gaat. Ik kan mijzelf er niet over gooien.
Steek je kop niet in mij en ga niet met mij strooien. Laat mij, het zand, niet enkel de last dragen, maar laat ons, verbonden in drijfkracht, een wereld scheppen. Een wereld waarin ik niet langer ontheemd ben, maar een partner in een dans, geleid door visie en verantwoordelijkheid. Bouw niet blindelings op mij, maar met respect, met inzicht. Zodat wat op mij rust, niet de diepte in verdwijnt, maar trots staat, een monument van hoop, van leven.
Ik ben zand, de stille getuige, de eeuwige reiziger. Mijn verhaal is dat van de aarde zelf. Luister naar mijn fluistering, laat het niet verstommen in de echo’s van jullie creaties.
